Profesor Lotar Dargun (1853 -1893)
Profesor historii prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, pionier prac w dziedzinie prawa porównawczego. W 1871 r. wyjechał do Wiednia, gdzie studiował filozofię (historię) i prawo (od 1879 kontynuowane w Uniwersytecie Jagiellońskim). W 1877 r. uzyskał stopień doktora filozofii Uniwersytetu Wiedeńskiego, a w 1881 r. doktorat z prawa w Uniwersytecie Jagiellońskim.
Rozległa wiedza, jaką posiadał, stanowiła doskonałą podstawę dla podjętej nauki prawa porównawczego. Jako pierwszy na świecie wprowadził do nauk prawnych etnologię, podkreślając jej znaczenie dla prawa. W 1881 r. otrzymał na UJ stanowisko prywatnego docenta z zakresu historii prawa niemieckiego. W latach 1882-1893 wykładał historię państwa i prawa niemieckiego. W 1888 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. W latach 1892-93 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Rozgłos w świecie naukowym tak w kraju, jak i zagranicą przyniosła mu praca pt."Mutterrecht und Raubehe und ihre Reste im germanischen Recht und Leben (Wrocław 1883), która do dnia dzisiejszego jest cytowana w niemieckich publikacjach naukowych. Stanowiła ona niemiecką wersję publikacji ogłoszonej w 1882 r. w języku polskim pt. „O pokrewieństwie przez same tylko matki u dawnych Germanów". Rozwinął w niej teorię rodziny matriarchalnej, twierdząc, że pierwotnie jedynie pokrewieństwo przez matki było podstawą struktury rodziny.
Podjął się także studiów nad rozwojem prawa własności, stosując metodę porównawczą wraz z wykorzystaniem dorobku takich nauk, jak etnologia czy socjologia. Opublikował z tego zakresu rozprawę pt. „O pierwotnych formach własności" oraz jej wersję w języku niemieckim („Ursprung und Entwicklungsgeschichte des Eigenthums").
Rozwinął także badania nad wpływami prawa niemieckiego na polskie prawo miejskie zarówno cywilne, jak i karne, pokazując m.in. recepcję przez polskie miasta przepisów niemieckiej Constitutio Criminalis Carolina z 1532 r., m.in. w pracy „ O źródłach prawa miast polskich w wieku XVI". Dorobek naukowy L. Darguna w tej dziedzinie jest uwzględniany także przez współczesną polską naukę prawa.